دلایل مومیایی کردن اجساد در مصر باستان

بسیاری فکر می‌کنند مصریان باستان اجساد مردگان را به این دلیل مومیایی می‌کردند تا آن‌ها را از گزند فساد و پوسیدگی محفوظ نگه دارند؛ اما ظاهراً قضیه از این قرار نیست. اطلاعات تازه‌ای از این آیین باستانی پررمزوراز به‌دست داده است. مومیایی‌کردن در‌واقع راهی برای راهنمایی مردگان به‌سوی عالم خدایان بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کمپبل پرایس، موزه‌دار موزه منچستر، در‌این‌باره اظهار کرد: دانشگاهیان و محققان دوران ویکتوریا (۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱)، به این نتیجه نادرست رسیده بودند که مصریان باستان مردگان خود را با همان روشی که برخی از ماهی‌ها را نمک‌سود می‌کنند  برای مدت طولانی نگه‌ دارند. 

پرایس در‌ادامه افزود : فرض این بود که وقتی ماهی را برای خوردن در آینده به این روش نگه‌داری می‌کنید، آنچه با بدن انسان انجام می‌ شود باید چیزی شبیه به کاری باشد که با ماهی‌ می‌شود؛ ولی نمکی که مصریان باستان به‌کار می‌بردند، همان نمکی نبود که سایر مردم برای حفظ صیدهای روزانه خود استفاده می‌کردند.

در‌حقیقت، آنچه مصریان باستان استفاده می‌کردند، ماده‌ معدنی کاملاً طبیعی به نام ناترون بود که مخلوطی از کربنات سدیم، بی‌کربنات سدیم، کلرید سدیم و سولفات سدیم است و در نزدیکی بستر دریاچه‌های نزدیک به رود نیل یافت می‌شود. این ماده از اجزای ضروری مومیایی‌کردن اجساد بوده است.

همچنین، می‌دانیم که ناترون در آیین‌ها و مناسک مذهبی مختلف برای تطهیر معابد و مجسمه‌های خدایان نیز به‌کار رفته است. در تاریخ مصر باستان نیز این گیاهان معطر هدایای مناسبی برای خدایان بودند. هرچند مصریان باستان به‌ندرت اسرار مومیایی‌کردن را فاش کرده‌اند.

به‌همین‌دلیل، سوزاندن عود در معبد مناسب است؛ چون معبد خانه‌ خدایان است و فضا را پر از معنویت و خدایی می‌کند. زدن صمغ به اجساد نیز همین‌طور است و در‌واقع، با این کار جسد خدایی و به موجودی خدایی تبدیل می‌شود. بنابراین، این کار لزوما برای نگه‌داری جسد نیست.

صمغ همان شیره‌ای است که از گونه‌های مختلف درختان ریز و خاردار از تیره‌ بلسان به‌دست می‌آید. صمغ درخت مُر ازلحاظ تاریخی به‌عنوان دارو و عود و عطر به‌کار رفته است. 

مُر از محترم‌ترین مواد گیاهی در مصر باستان بود و همواره از آن به‌عنوان هدیه‌ای گران‌بها برای تمام خدایان یاد شده است. صمغ مُر مرتب به‌صورت عود سوزانده می‌شد و روغن آن نیز یکی از هفت روغن مقدس مصر باستان قلمداد می‌شود. همچنین، یکی از مواد مهم‌ به‌کاررفته در مومیایی‌کردن روغن مُر بود؛ به‌همین‌دلیل، برخی از مومیایی‌های مصر باستان هنوز رایحه‌ای شبیه به مُر دارند.

حضور مُر چنان در تاروپود مردمان باستان تنیده شده بود که در یکی از متون کهن باستانی آمده است: «مرگ همچون عطر مُر جلوِ من است.» همچنین، بنا به اساطیر مصر باستان مُر از عالم زیرین (مردگان) آمده است.

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی فناوری

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: مومیایی اجساد مومیایی مصریان باستان مومیایی کردن مصر باستان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۳۲۱۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشف کمیاب‌ترین «رنگ» دنیای باستان در یک حمام رومی؛ رنگی گران‌تر از طلا (+عکس)

 اخیرا در بقایای یک حمام رومی در باشگاه کریکت کارلایل، قطعه بسیار کمیابی از رنگ «بنفش سلطنتی» پیدا شده که نخستین مورد از نوع خود در شمال اروپا و احتمالاً در کل امپراتوری روم است.

به گزارش فرادید، قدمت سکونتگاه رومی لوگووالیوم به قرن سوم و دوران سلطنت امپراتور سِپتیمیوس سِوِروس بازمی‌گردد. این کشف در بخش زهکشی یک سازه تاریخی انجام شد که تصور می‌شود یک گرمابه رومی بوده است. 

بنفش سلطنتی یا بنفش امپراتوری در روم باستان رنگ بسیار گران‌قیمتی بود، چون غنی و سرزنده بود و نماد قدرت امپراتوری، ثروت و جایگاه عالی بود. تولید حتی مقادیر کوچکی از این رنگ، کار بسیار پرزحمتی بود، چون از هزاران حلزون دریایی خردشده (بولینوس برانداریس) از دریای مدیترانه ساخته میشد. این کمیابی و منحصربفرد بودن به معنای گران‌تر بودن آن از طلا بود. 

تجزیه و تحلیل متخصصان نشان داد این رنگ محتوای برومین و موم بالایی دارد؛ این موردی است که تقریباً به طور حتم نشان می‌دهد این رنگ «بنفش سلطنتی» است. 

نام رومی این رنگ برگرفته از شهر صور در جنوب لبنان و نزدیک کرانه دریای مدیترانه بود که مشهورترین مکان تولید این رنگ به شمار می‌رفت. این رنگ در آفریقای شمالی و نزدیک ساحل مراکش نیز تولید میشد. 

از پادشاهان و امپراتوران عصر برنز گرفته تا اسکندر کبیر و کلئوپاترای هفتم، رومیان و سپس شارلمان و بیزانسی‌ها، رنگ بنفش سلطنتی به تن می‌کردند. گاهی اوقات از این رنگ برای پارچه‌ها استفاده می‌شد، اما برای رنگ‌آمیزی دیوارهای ساختمان‌های عمومی بزرگ و خانه‌ها و املاک ثروتمندان (از جمله دیوارهای حمام‌ها) نیز از آن استفاده می‌شد. 

فرانک جکو، مدیر فنی واردِل آرمسترانگ، در مورد اهمیت این کشف گفته است که هزاران سال، بنفش سلطنتی گران‌ترین و محبوب‌ترین رنگ جهان بود. حضور آن در کارلایل، همراه با شواهد دیگر بدست‌آمده از حفاری، این فرضیه را تقویت می‌کند که این ساختمان با دربار امپراتوری امپراتور سِپتیمیوس سِوِروس در یورک مرتبط بوده است. 

کشف بنفش سلطنتی در کارلایل یک اتفاق غیرعادی است، به ویژه در شمال اروپا. مفاهیم آن فراتر از خود رنگدانه است، به این معنا که این حمام رومی ممکن است به قدرت امپراتوری مرتبط بوده یا توسط مقامات عالی‌رتبه بازدید شده باشد. این پیوند با دربار روم پرسش‌های جدیدی در مورد اهمیت و نقش این محوطه در امپراتوری بزرگ روم ایجاد می‌کند.

کانال عصر ایران در تلگرام